Een knop ging op aan
De medische zorg wordt op haar grenzen getoetst en blijkt om praktische redenen vast te lopen: tests en mondkapjes mensen! Een familielid van Ilja Pfeifer in Italië is ze zelf aan het naaien.
Aangrijpende persoonlijke verhalen vinden hun weg in de wereld om ons heen en gaan viraal. De maatregelen die begrijpelijk zijn, hebben dramatische gevolgen voor huwelijken, geboorten, begrafenissen, besmettingen die mensen uit elkaar trekken door verplichte isolatie en sociale distantie.
Intussen wordt de zorg aan ouderen en met een beperking, ongeacht welke, dapper uitgevoerd, krijgt de hulp aan onze jeugd tastend vorm dankzij betrokken hulpverleners en lukt het de GGZ om behandelingen door te laten gaan en het hoognodige niet na te laten.
En dan valt de economie stil – de impact van corona is meer dan sociale distantie, het raakt aan de levensvoorwaarden: inkomsten worden per direct gemist en banen verloren. De impact is ontwrichtend. “Hamster niet!”, maar het is al niet meer tegen te houden, aldus een buur: ‘Ja, tis goed, dan denk ik toch eerst aan mijn eigen’.
En ongemerkt ging intussen ergens een knop op aan. Al eerder dan de toespraak van de minister-president.
Onverwacht, spontaan, melden zich oud-verpleegkundigen, zij die even geen les meer konden geven, of nu juist wat wilden betekenen, niet een handjevol, maar honderden! De ziekenzorg zit in de nieren.
In de buurtapp verschijnen oproepen iet te kunnen doen: boodschappen (normaal graag!), oppas voor de kinderen als er niet thuis gewerkt kan worden, klusjes oppakken die nu dreigen vast te lopen, de hond uitlaten, even extra aandacht voor iemand.
In sociale streams worden ongekende voorbeelden gedeeld waarin mensen elkaar persoonlijk de moed inspreken, troosten en vooral: met enorm veel humor een steuntje in de rug geven.
En overal komen initiatieven van de grond om ‘er iets’ van te maken. Zo start een ‘mondkapjes-atelier’ draaiend op vrijwilligers, of worden door een idee van gevangenen gemaakt, worden bloemen niet in de shredder gegooid maar weggegeven, of komen campagnes in de vorm van ‘kan ik iets voor je doen’ landelijk in beeld. Op facebook ontstaan regionaal groepen voor corona-hulp.
Social distance heeft in tal van situaties een opmerkelijke vorm van sociale nabijheid tot gevolg. En ook goed gedrag is besmettelijk, aldus Bregman.
Er is een knop op aan gegaan, een onbewust besef dat we het niet in ons eentje redden – dat ook ik zelf afhankelijk ben van een mens die zonder voorwaarden bereid is iets voor mij te doen. Er is een onbegrijpelijk begrip ontstaan voor een ander die kwetsbaar is, die misschien iets nodig heeft, of voor wie corona diep ingrijpt in het leven.
Deze knop moet aan blijven, een hele tijd en vooral langer dan we denken. We zijn pas begonnen!
Jac de Bruijn